Heeft actie zin?

Auteur: redactie TSG

Rebecca Solnit betoogt dat optimisten en pessimisten iets met elkaar gemeenschappelijk hebben: de optimisten doen niks omdat het vanzelf wel goed komt, en de pessimisten doen niks omdat het toch niet helpt. Solnit betoogt dat we altijd door moeten gaan, ook als we niet meteen zien wat de winst is van onze acties.

“Om door te zetten, moeten mensen willen geloven dat hun talloze kleine daden er bij elkaar opgeteld toe doen. Dat hun daden ertoe doen, ook als de resultaten niet meteen duidelijk of zichtbaar zijn. Geloven dat dit ertoe doet - goed, we kunnen de toekomst niet kennen. We hebben het verleden. Dat geeft ons patronen, modellen, parallellen, principes en hulpbronnen, en verhalen over heldenmoed, grootsheid, doorzettingsvermogen en over de diepe vreugde die je kunt putten uit betekenisvol handelen. Met dat allemaal op zak kunnen we kansen grijpen en kunnen we beginnen onze hoop tot werkelijkheid te maken.”

De Tibet Support Groep Nederland blijft demonstreren, petities ondertekenen, de Tibetaanse zaak onder de aandacht brengen. Proberen onze hoop tot werkelijkheid te maken.

Lees hier het artikel ‘Protest and persist: why giving up is not an option, The Guardian

Boek: Rebecca Solnit, Hope in the Dark

De Correspondent over Rebecca Solnit (17 aug 2015): Sinds eind jaren tachtig schrijft Rebecca Solnit aan haar oeuvre, dat inmiddels uit negentien boeken en vele tientallen essays bestaat. Klimaatverandering is geweld is opgenomen in haar recentste bundel, The Encyclopedia of Trouble and Spaciousness, dat weer bestaat uit ruim dertig essays die in een periode van tien jaar zijn geschreven en verschenen bij uiteenlopende (online) media als Harpers, The Nation, Orion en TomDispatch. De onderwerpen en de plaatsen in de Encyclopedia geven een goede indicatie van haar bereik: ze strekken van Antarctica en IJsland tot Detroit en Silicon Valley, van de Arabische Lente tot de Mexicaanse drugsoorlogen. (...)

Solnit studeerde journalistiek, maar zonder al te veel succes. ‘I could never attain that perfectly flat voice that I think is as affected a style as any but that’s supposed to be the style of objectivity,’ zei ze eens tegen
Wat Solnit volgens mij bedoelt is: de platte, afstandelijke, neutrale toon van nieuwsberichten lijkt misschien de best mogelijke vorm om ‘objectief’ verslag te doen van de werkelijkheid, maar in feite ligt precies in die onpersoonlijke toon een politiek verzegeld: de onaangedaanheid, de afstandelijkheid van het ‘objectieve’ nieuwsbericht laten weinig ruimte voor onconventionele politieke ideeën, voor alternatieve stemmen (bijvoorbeeld van niet-blanke mannen), voor betrokkenheid en engagement. Het is kortom een taal die de status quo dient, want als je in neutrale, kleurloze termen schrijft over een wereld die fundamenteel oneerlijk is, waar weinigen het voor het zeggen hebben en velen lijden, dan draag je bij aan de normalisering en dus de instandhouding van die wereld. "> Colombia Journalism Review. Ze leerde dat objectiviteit niet bestaat, eerlijkheid wel.

Ze vond haar eigen stem toen ze in 1988 afreisde naar een gebied in Nevada waar atoomproeven waren gehouden. De reis was een idee van haar jongere, meer activistische broer. Ze kampeerde samen met antikernenergieactivisten in een gebied dat mogelijk radioactief was, waar de autoriteiten hen niet wilden hebben, maar waar de sterrenhemel schitterend was en waar bij het kampvuur country werd gezongen. Die ervaring was verbroederend én confronterend, politiek én persoonlijk. Het deed Solnit inzien dat ze verschillende genres moest combineren om recht te doen aan de <span class=“contentitem-infocard js-contentitem-infocard mod-regular” title=“‘I realized that in order to describe the rich tangle of experience there, I needed to describe, to analyze, to connect, to critique, and to report on both international politics and personal experience. That is, I needed to write as a memoirist or diarist, and as a journalist, and as a critic — and these three voices were one voice,’ reflecteert ze in haar boek Storming the Gates of Paradise.” aria-expanded=“false” aria-controls=“contentitem-infocard-contents-39223” data-content=” 

‘I realized that in order to describe the rich tangle of experience there, I needed to describe, to analyze, to connect, to critique, and to report on both international politics and personal experience. That is, I needed to write as a memoirist or diarist, and as a journalist, and as a critic — and these three voices were one voice,’ reflecteert ze in haar boek Storming the Gates of Paradise. "> werkelijkheid. 

Een unieke stem
Ze begon persoonlijke verhalen, politiek commentaar, activisme en geschiedenis te combineren. Ze brak met lineaire vertelvormen en had de literaire verfijndheid om haar associaties en waarnemingen zo goed te vatten dat ze iedere conventionele structuur kon laten varen. De stijl die ze vond, wordt steevast – ook door haarzelf – omschreven als meanderend. ‘My sentences kind of curve around and enclose more description and opinion. My work is very meandering, not in the sense of not knowing where it’s going, but in making scenic detours and connecting up things that might not be connected in
 In Storming the Gates of Paradise schrijft ze bovendien: ‘The straight line of conventional narrative is too often an elevated freeway permitting no unplanned encounters or necessary detours. It is not how our thoughts travel, nor does it allow us to map the whole world rather than one streamlined trajectory across it. I wanted more, more scope, more nuance, more inclusion of the crucial details and associations that are conventionally excluded.’ "> a linear narrative.’ 

Ze maakte naam met haar boek over de Amerikaanse fotograaf Eadweard Muybridge en met haar <span class=“contentitem-infocard js-contentitem-infocard mod-regular” title=“Wanderlust: A History of Walking, en A Field Guide to Getting Lost.” aria-expanded=“false” aria-controls=“contentitem-infocard-contents-39146” data-content=” 

Wanderlust: A History of Walking, en A Field Guide to Getting Lost. "> werken over wandelen en over <span class="contentitem-sidenote contentitem-infocard js-contentitem-sidenote mod-regular" aria-expanded="false" aria-controls="contentitem-sidenote-contents-39186" data-content=" <a class="js-contentitem-sidenote-link" href="http://www.thewhitereview.org/interviews/interview-with-rebecca-solnit/" data-public="1" target="_blank">Deze beschrijving, van een ‘diepe symbiose’, las ik in dit mooie interview van The White Review.</a> "> ‘de diepe symbiose tussen mens en natuur.’ <a class="contentitem-sidenote__note js-contentitem-sidenote-description js-contentitem-sidenote-link" href="http://www.thewhitereview.org/interviews/interview-with-rebecca-solnit/" target="_blank" rel="noopener" aria-hidden="true" data-public="1"> Deze beschrijving, van een ‘diepe symbiose’, las ik in dit mooie interview van The White Review. </a> Haar boek over de verbroedering die optreedt na natuurrampen, A Paradise Built in Hell, werd internationaal veel besproken. Met name na de aardbeving in Haïti, toen Solnit zich fel keerde tegen de manier waarop westerse media verslag deden van <span class="contentitem-sidenote contentitem-infocard js-contentitem-sidenote mod-regular" aria-expanded="false" aria-controls="contentitem-sidenote-contents-39158" data-content=" <a class="js-contentitem-sidenote-link" href="https://www.guernicamag.com/daily/when_the_media_is_the/" data-public="1" target="_blank">Hier lees je die kritiek: ‘Covering Haiti: When the Media Is the Disaster.’</a> "> de zogenaamd ‘plunderende’ menigtes.

Heeft actie zin?

Een unieke stem

Publicatiedatum

Deel dit artikel

Tags